Τρύφωνα Καλό Παράδεισο ...

Πριν μια βδομάδα περίπου, μαζί με
τον Αλέκο του πήγαμε καυσόξυλα στα πλαίσια της δράσης, και τον επισκεφτήκαμε στο κρεβάτι όπου ξάπλωνε πολεμώντας με τα δαιμόνιά του.

Με το που μας είδε, ανασηκώθηκε, με την γνωστή λάμψη στα μάτια του. Η πρώτη του κουβέντα, να ρωτήσει για τα νέα της ομάδας. Φωνή δυνατή, βλέμμα αισιόδοξο και ύφος νικητή.

Και η γνωστή του φράση που επισφράγιζε πάντα το τέλος:

"Χα θα τους ρίξουμε τρία γκολάκια και μετά να πάνε να γαμηθούν".

Φεύγοντας, με δεδομένο ότι γνώριζα την κατάστασή του και ότι μάλλον δεν θα τον ξανάβλεπα, ήρθαν στο νου μου σαν κινηματογραφική ταινία, όλες οι σκηνές, όλες οι αναμνήσεις που είχαν εντυπωθεί στο νου μου από τον Τρύφωνα.

Τα πρώτα χρόνια της ομάδας, όταν φορούσε τη στολή του Αλμωπού και που σε κάθε ανάπαυλα για το ημίχρονο, οι διαιτητές ξέροντας για το πάθος του, σφύριζαν πέναλτι και το οποίο εκτελούσε.

Οι κόντρες του με τον Μήτσο Παρτσανάκη του Ακρίτα Σωσάνδρας, οι ίντριγκες με τον Σίτση του Λυκοστόμου, το συνεχές πήγαινε-έλα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, η αγωνία του για το τι κάνει η ομάδα όταν αγωνιζόταν εκτός έδρας, η χαρά του και η αδημονία του να πάει στον Τάκη Μπακάλη να του πει ότι κερδίσαμε, η χαρακτηριστική κίνηση, χαϊδεύοντας τη κοιλιά του και η φράση "αχαχαχα απόψε θα φάω καλά και θα κοιμηθώ ήσυχα", η επιμονή του να μαζεύει όποιον ποδοσφαιριστή δεν πήγε στην προπόνηση και η επιβολή του να τον στείλει στο γήπεδο, οι Ομηρικοί του καυγάδες με τον Θεόφιλο και τα συνεχή κυνηγητά στην πλατεία, όταν ο δεύτερος τούβγαζε "κόκκινη κάρτα" πειράζοντάς τον, τα εικονικά τηλέφωνα με τον Βασίλη Δήμπαλα στον διαιτητή Πασλαμούσκα, για να στήσουν το παιχνίδι και να μας δώσει πέναλτι, κι εμείς θα του προσφέραμε σακούλα με λουκάνικα.......

Άπειρες εικόνες, από έναν αγνό, άκακο και αγαπητό άνθρωπο, που ζούσε με όλη του την δύναμη για την ομάδα και το χωριό...

Εύχομαι (είμαι σίγουρος), ότι στα γήπεδα του Παραδείσου όπου βρίσκεται τώρα, θα φοράει με υπερηφάνεια το μετάλλιο και την στολή της ομάδας, που του βάλαμε στο φέρετρο, να τον τυλίγουν και να τον συντροφεύουν στην αιωνιότητα.

Του Δημήτρη Σαλαμάνη