Ξαφνικά μας άφησες αδελφέ. Κι’ απρόσμενα. Γιατί ήσουνα σκαρί γερό και ήμουν σίγουρος πως θα ξεπεράσεις κι' αυτή τη δοκιμασία.
Έφυγες, αφήνοντάς με ένα μεγάλο παράπονο. Που μας προλάβαινε πάντα η ζωή και δεν καταφέρναμε να μιλήσουμε ούτε όσο θα θέλαμε, ούτε για όσα θα θέλαμε. Τουλάχιστον για όσα θα ήθελα εγώ. Όχι για πολιτική. Ούτε για σκοτούρες που ποτέ δεν έλλειπαν…
Για κείνα τα χρόνια τα παιδικά και τα πιο πέρα, τα νεανικά, θα ήθελα να είχαμε μιλήσει. Για τον μεγάλο μου αδελφό που υπήρξε για μένα και ¨μάνα¨ όταν η μάνα μας απόκαμνε.
Για τον μεγάλο μου αδελφό που καμάρωνε – ναι, καμάρωνες – για μένα, όταν σε ¨ζήλευα¨ γιατί φόρεσες πρώτος το πηλίκιο του Γυμνασίου και στο έπαιρνα να το φορέσω, στη βιασύνη μου να μεγαλώσω και εγώ.
Που σου ¨κράταγα μούτρα¨ και σου γκρίνιαζα, όταν στην Πέλλα μας ίδρυσες τον Προσκοπισμό, αλλά εμένα δεν με έβαζες στο Σώμα ¨γιατί ήμουνα ακόμη μικρός¨.
Ήθελα να ξαναθυμηθούμε την εποχή που ¨σήκωσα κεφάλι¨ για να σου κάνω ακόμη και κριτική – καμιά φορά σκληρή – όταν αποφάσιζες να ασχοληθείς, αρχικά με τα ¨κοινοτικά¨ και στη συνέχεια με τα ¨δημοτικά¨ μας πράγματα. Και συ ¨θύμωνες¨, αλλά πολλές φορές στο τέλος με άκουγες. Ίσως γιατί και οι δυό μας είχαμε μπολιαστεί από την κληρονομιά της μάνας μας να βάζουμε πάνω απ’ όλα τον Άνθρωπο, το Καθήκον, την Ανιδιοτέλεια.
Δεν προκάναμε να τα θυμηθούμε μαζί όλα αυτά – και τόσα άλλα – αδελφέ. Αλλά είμαι βέβαιος πως ¨έφυγες¨ ξέροντας πως θα θυμάμαι πάντα τον μεγάλο αγαπημένο αδελφό μου – κι’ ας μη σου είπα ποτέ πόσο περήφανος ήμουν για σένα. Πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξες στη ζωή μου και στην πορεία μου.
Θα στα πω όταν πάλι ανταμώσουμε.
Ως τότε, καλό ταξίδι αδελφέ. Και αναπαύσου ειρηνικά στο ελαφρύ χώμα της Πέλλας που τόσο αγάπησες και που τόσα της πρόσφερες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου