Ουρανός από άλλα μέρη Του Γιάννη Πετρόπουλου Δεν μπορούν με τίποτα να συνεννοηθούν αυτοί που διαβάζουν με αυτούς που δεν διαβάζουν. Ούτε με τη μεσολάβηση του γίγαντα Θεού

Η ανάγνωση είναι ερωτική πράξη και μόνο ένας εραστής της ανάγνωσης μπορεί να το καταλάβει αυτό και κανείς άλλος. Ίσως και ο Θεός με τα χιλιάδες πρόσωπα στη γη.

Είναι απόλυτο αυτό! Τι είναι αυτά που γράφεις! Τι είσαι εσύ που το γράφεις θα μπορούσε να πει κάποιος που τυχόν θα διαβάσει το

άρθρο. Αν το διαβάσει κατά λάθος δεν θα καταλάβει, θα θυμώσει και θα με μουντζώσει και καλά θα κάνει. Γίνεται να παινεύεις κάτι που δεν καταλαβαίνεις! Ηλίθιος δεν είναι ο μη αναγνώστης, απλά δεν διαβάζει κι απλά δεν δικαιούται να ασχολείται ούτε με το Ευαγγέλιο. Είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο η ανάγνωση, όχι του παπά της ενορίας που επίσης μπορεί να μην του αρέσει η Ανάγνωση και να μην καταλαβαίνει ούτε αυτά τα της πίστης του.

 Τραγικό είναι αυτό, αλλά έτσι είναι για έναν άνθρωπο που δεν αναγιγνώσκει να λέει αρλούμπες, είτε θεϊκά λόγια είναι αυτά είτε συμβουλές προς ανθρώπους ………να μην εμβολιαστούν.

Θα μου πείτε τώρα υπάρχουν και άνθρωποι που διαβάζουν και άρα ξέρουν το γίγνεσθαι και μπορούν να αποφανθούν για τα  του βίου.  Εγώ δε μιλώ για ανθρώπους που ίσως μπορούν και διαβάζουν, εγώ μιλώ για ανθρώπους που αναγιγνώσκουν, δηλαδή καταλαβαίνουν τι διαβάζουν. Η διαφορά είναι τεράστια. Και ένας που δεν είναι αναγνώστης καλό είναι αυτό να το έχει πάντα κατά νου. Είναι μεγάλη ταλαιπωρία η ανάγνωση, δεν μπαίνουν πολλοί άνθρωποι, και γιατί να μπουν δηλαδή, η ηδονή της ανάγνωσης θέλει κόπο, δεν είναι γυναίκα πρόθυμη για όλα, είναι ερωμένη που διστάζει να μπει στο παιχνίδι των αισθήσεων. 

Με λίγα λόγια, για την αναγνωστική ηδονή υπάρχει ένα ρητό ή καλύτερα μια εντολή. Ή μπαίνεις ή δεν μπαίνεις. Τα άλλα είναι μασάλια.

Και ήρθε η ώρα να δικαιολογήσω τον τίτλο του άρθρου.

Πόσο γοητεύτηκα ή όχι διαβάζοντας ΟΛΟ το βιβλίο αφορά εμένα και κανέναν άλλον. Αυτός που δοκίμασε να το διαβάσει και το εγκατέλειψε αφορά τον εαυτό του, όχι εμένα. Εγώ που το διάβασα με προσπάθεια πέντε ημερών και μόνο με το βιβλίο αυτό ασχολούμουν (και δεν το λέω για έπαινο ή για μούντζες) αφορά τον εαυτό μου. Έκανα ανάγνωση και το χάρηκα και το μνημονεύω. Αυτός που το άφησε στη μέση πώς θα σχολιάσει κάτι που δεν καταλαβαίνει κι ας ξέρει ανάγνωση. Απλά δεν του άρεσε κι αυτό θα πει. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα για το βιβλίο αυτό. Ποιον θ’ ακούσουν αυτοί που διαβάζουν , αλλά δεν εμβαθύνουν και δεν θέλουν να κουραστούν! Αυτόν κι όχι εμένα που γράφω για ένα βιβλίο που πρέπει να ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΕΙ στη μνήμη του λαού μου.

«Ουρανός από άλλα μέρη» είναι μυθιστόρημα του Σωτήρη Δημητρίου, φρέσκο και πολύ όμορφο, δεν γράφω καλό ή κακό ή απαράδεκτο ή πιασάρικο ή ευπώλητο ή ….ή και πάει λέγοντας. Είναι μυθιστόρημα – διαβούλευση στα διαδραματιζόμενα γύρω από τον εμφύλιο, την ύβρη που «χώθηκε» , τον «έχωσαν», τον «ξεγέλασαν» τον ελληνικό λαό, που η μεν δεξιοί το πήραν ως εθνική νίκη , έβαλαν στο κεφάλι το στεφάνι του νικητή και είπαν, «εμείς είμαστε πατριώτες» και από την άλλη, από τη θέση του ηττημένου είπαν «εμείς είμαστε οσιομάρτυρες και πατριώτες». Όταν η Αριστερά το είπε αυτό ήξερε περισσότερα γράμματα από τους δεξιούς, δεν το λέω εγώ, το λέει η ιστορία, ήταν αυτή που διάβαζε και συγκινούνταν, ήξερε ανάγνωση δηλαδή, ε!!! δεν έπρεπε να το πει αυτό, αφού ήξερε ανάγνωση. Το ΚΚΕ σχεδόν αγιοποιήθηκε με την ήταν του και πόσο χάρηκε όμως με την νομιμοποίησή του ως πολιτικό κόμμα. Αυτοί που ξέρουν Ανάγνωση γελούν μαζί του, γιατί αυτοί που ξέρουν Ανάγνωση λένε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα παίρνουν την εξουσία με τη βία που τους δίνει η λαϊκή εντολή κι όχι τα κοινοβούλια του κόσμου τούτου. Ένα κομμουνιστικό κόμμα εκλεγμένο είναι σαν την «δεξιά» ΝΔ που επίσης εκλέγεται από τον «σοφό» λαό που διαβάζει, αλλά δεν «αναγιγνώσκει». Το ίδιο είναι. Τους το λες και δεν το καταλαβαίνουν επειδή δεν «αναγινώσκουν». Έτσι απλά όπως θα έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Πώς λοιπόν το μυθιστόρημα του Σωτήρη Δημητρίου θα διαβαστεί από έναν κόσμο που δεν «Αναγιγνώσκει» και που θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια και κόπο μια και είναι γραμμένο στην ηπειρώτικη ντοπιολαλιά , όλο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μια «σοβαρή» Ακαδημία Αθηνών το βιβλίο αυτό θα το έκανε ευαγγέλιο  για την πατρίδα ή τουλάχιστον γι’ αυτούς που δεν αναγιγνώσκουν, στην Ήπειρο έπρεπε να τους το θυμίσει, το ελάχιστο δηλαδή για να το διαβάσουν τουλάχιστον οι Ηπειρώτες. Οι Ηπειρώτες σφυρίζουν κλέφτικα, η Ακαδημία Αθηνών γιατί να έχει τέτοιο καημό. Στο θέμα του Καζαντζάκη που είχε καημό τον εξέφρασε με απόλυτη ελευθερία και πέτυχε. Ο συγγραφέας μας δεν πήρε το Νόμπελ που όλη η Σουηδική Ακαδημία ήθελε και μπορεί και όλος ο κόσμος, εκτός από τους παπάδες.

Το μυθιστόρημα του Σωτήρη Δημητρίου όντος δεν διαβάζεται εύκολα από έναν που δεν ξέρει την ηπειρώτικη ντοπιολαλιά ούτε κι  από έναν που αναγιγνώσκει, που εμβαθύνει τέλος πάντων στα πράγματα και την ιστορία. Θέλει ιδιαίτερο κόπο. Ο άνθρωπος σήμερα που έγινε ή τον έκαναν «λαπά» γιατί να θελήσει να μπει σε αυτήν την διαδικασία κόπου. Όταν με ένα κουμπί έχω στα χέρια μου ολόκληρη ΝΑΣΑ, τάχα, ιδέα είναι αυτή, δεν είναι πραγματικότητα, γιατί να αφιερώσω πέντε μέρες για ένα βιβλίο που θα μου υπενθυμίσει την ανικανότητά μου, τι να κάνουμε ντοπιολαλιά είναι αυτή, να πεθάνει καλύτερα παρά να βασανίζομαι. Αυτό δε σημαίνει για όσους ξέρουν καλά γράμματα ότι το βιβλίο επειδή ακριβώς θέλει κόπο για να διαβαστεί ότι δεν είναι άξιο ανάγνωσης. Είναι και παραείναι για έναν που γνωρίζει καλή ανάγνωση. Αλλά, αφού το μνημονεύει ο Γκατζογιάννης, ο «φασίστας» που έγραψε την δική του «Ελένη» από την μεριά του στρατού , ε, τότε το βιβλίο αφού το μνημονεύει αυτός (γράφω τη λέξη μνημόνιο και πανικοβάλλομαι), τότε είναι Δεξιός, άρα προπαγανδιστικό. Η ΝΔ που ξέρει πιστεύω γράμματα και έχει ηπειρώτη πρόεδρο της βουλής, έχει τέτοια αγωνία άραγε!

Δεν έχει αγαπητοί πατριώτες, όπως δεν έχει και η Αριστερά και πάρα πολλοί που είναι στο ελληνικό κοινοβούλιο. Όλοι αυτοί ξέρουν πιστεύω να διαβάζουν. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όλοι ξέρουν να εμβαθύνουν, να μπορούν να χωρίσουν σε δυο γαϊδούρια άχυρο πρώτον γιατί δεν έχουν δει ποτέ τους γαϊδούρι και δεύτερον δεν έχουν τρυπηθεί από άχυρο. Μόνο το ψωμί ξέρουν. Και αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια.

Για να προχωρήσει ένας λαός πρέπει να «μάθει» να αναγιγνώσκει. Αλλιώς μιλούμε για εθνική μοναξιά και θέλουμε οι άλλοι να μας καταλάβουν. Πώς μπορεί να γίνει αυτό! Με θεϊκή φώτιση. Αμίν.  Δεξιά και Αριστερά απέτυχαν σε τούτον τον τόπο. Νίκησε ο καπιταλισμός και άλλοι φορούν φωτοστέφανα εθνικοφροσύνης, άλλοι κάνουν την πλάκα τους με «μνημόνια» και άλλοι κάνουν τον Τράγκα ή τον Βελόπουλο. Ανάγνωση όμως δεν ξέρουν, γι’ αυτό δουλεύουν έναν ολόκληρο λαό που ψάχνει απεγνωσμένα ΗΡΩΙΚΑ ΓΟΝΙΔΙΑ.