'' Συμπολίτες ΄΄ Του Γιάννη Πετρόπουλου

Μόνο στην αρχαία Αθήνα μπορούσε να ειπωθεί αυτή η προσφώνηση

και πουθενά αλλού.

Σήμερα αν το πεις ή το γράψεις μπορεί να μην κατέχεις τη γνώση αυτή

ή το κάνεις εκ του πονηρού.

Δεν είναι εύκολο ούτε βέβαια κάποιος Θεός μπορεί να βοηθήσει να γίνει κάποιος πολίτης σε μια πόλη, κάτι πρέπει να «συν- λειτουργήσει» για να γίνει αυτό. Ακόμα και οπαδός μιας θρησκείας για να γίνεις χρειάζεται μια διαδικασία που σου την προσφέρουν κάποιοι άλλοι κι εσύ συμμετέχεις ανεξάρτητα την ηλικία σου. Ο τίτλος του πολίτη δίδεται στον καθένα μας στα 17 του χρόνια γνωρίζει δε γνωρίζει τι είναι η έννοια πολίτης

. Ηλικιακά παίζεται το παιχνίδι!. Αγαπά αυτός ο νέος άνθρωπος αυτό που λέμε πόλη με την έννοια που για πρώτη φορά έδωσαν οι Έλληνες! Όχι. Στην αρχαία Αθήνα έδιναν τον τίτλο του Αθηναίου πολίτη ΜΟΝΟ σε αυτόν τον δούλο που πολεμούσε για την πόλη. Μόνο αν έδινε πειστικά στοιχεία ότι την αγαπά ,μόνο τότε δινόταν επί τιμή ο τίτλος. Ένας 17αρης τι πειστήρια διαθέτει! Αν δεν αγαπά τον εαυτό του, την οικογένειά του, το σχολείο του, την κοινωνία, γιατί να θέλει να έχει γνώση εκλογών και ακόμα περισσότερο περί πατρίδας.

Η Αριστερά είναι αυτή που έχει χαλαρή σχέση με αυτό που λέμε «πατρίδα» , «οικογένεια», «παράδοση». Με όλα αυτά είναι σε μια σύγκρουση με άξονα το μεροκάματο. Πάνω απ’ όλα το μεροκάματο για τους λαούς του κόσμου τούτου. Δεν έχει κάποια κείμενα για την πατρίδα και δεν έχει βέβαια την ευθύνη γιατί στο Κεφάλαιο του Μαρξ και τα κείμενα των πρώτων σοβαρών αναρχικών, Κροπότκιν, Μπακούνιν δεν ασχολήθηκαν με αυτό το συντηρητικό θέμα, που τότε στην εποχή τους ήταν κάτι το αδιαμόρφωτο και δεν είχε πάρει το σχήμα του. Χρειάστηκαν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι για να καταλάβει η Αριστερά, αν το κατάλαβε, που μάλλον δεν το κατάλαβε, γιατί μόλις άρχισε να σκύβει πάνω στην παράδοση, ότι τα χαρακώματα γεννούν μυστήριες ιδέες, άλλοτε για καλό κι άλλοτε για κακό. Γιατί μια ιδέα δεν είναι με θεϊκή ευλογία. Ανθρώπων είναι. Ιδέα είναι αυτή, πώς και πού λέγεται ή γράφεται, κανείς δεν μπορεί να την αποκλείσει ούτε και ο Θεός που τα πάντα όπως λένε ελέγχει.

Το τι κάνει η Αριστερά, αν βλέπει κι αν ξέρει πια να διαβάζει θα φανεί με τα έργα της. Δεν είναι κακό αυτό. Ξένη πλάτη είναι. Τα οικονομικά σχέδια, τα πνευματικά, τα κοινωνικά είναι σε διαβούλευση, αυτή είναι η ζωή και δεν έχει σχέση ΜΟΝΟ το μεροκάματο. Και για την οικογένεια έχει άλλη θέση η Αριστερά, όπως και για τον γάμο, όπως με κάθε τι το «παραδοσιακό» και καλά κάνει, αυτή είναι η αναθεωρητική αντικαπιταλιστική θεωρεία της. Θεωρεί κύτταρο της κοινωνίας την οικογένεια, αλλά ελεύθερο το κάθε μέλος όπου το καθένα μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και να κάνει αυτό που επιθυμεί. Μπορεί να συν-ευρίσκεται το ανδρόγυνο στο τραπέζι ή να έχει την ευθύνη του μεγαλώματος των παιδιών, αλλά τα θέματα της προσωπικής ευτυχίας τα θεωρεί προσωπική ελευθερία του καθενός. Εξού και τα προσωπικά δεδομένα. Τα υπερασπίζεται ο καπιταλισμός μέσα στην «αυτοκτονία του» κι έχει το λόγο του γιατί θέλει να κρεμαστεί χωρίς να λογαριάζει ότι αυτό το σχοινί περικλείει εκατομμύρια ανθρώπων, τα υπερασπίζεται και η ευρύτερη Αριστερά συν το ιστορικό ΚΚΕ ξεχνώντας τελείως την θεωρεία πως ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και πως τίποτα ενώπιον της κοινωνίας δεν είναι «κρυφό». Και ο έρωτας κοινωνικό γεγονός είναι, δεν είναι κουτσομπολιό. Δεν το κατέγραψε ως τέτοιο η παγκόσμια λογοτεχνία. Αυτά τα λόγια δεν τα λέω εγώ ως παράφρον, τα έγραψε με αίμα η Αριστερά. «Πάνω απ’ όλα η κοινωνική προκοπή κι ευτυχία», αυτά λένε τα κείμενα κι όχι αυτά που λέει η κυρία Κανέλλη έχοντας τον μεγαλοσταυρό στο στήθος υπερασπιζόμενη μια θεωρεία που δεν πιστεύει σε κανέναν Θεό. Σημεία των καιρών. Ναι. Σε διαβούλευση όμως. Κανένας σταυρός και σε κανέναν δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μαντζούνι στην κοινωνία. Η κοινωνία των ανθρώπων έχει υποχρέωση αυτό να το καταλάβει. Ποιος κοροϊδεύει ποιον, η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να το καταλάβει. Αν δεν μπορεί, αυτή και μόνο αυτή έχει την ευθύνη. Ο δικός μας άνθρωπος, ο Βελόπουλος δεν μπορεί να γίνει σημαία ευκαιρίας. Αν θέλει κάποια φράγκα η οικογένειά του για να επιβιώσει εμείς εδώ στα Γιαννιτσά μπορούμε να του τα εξασφαλίσουμε και η εκκλησία πιστεύω. Αν η εκκλησία θέλει τέτοιους ανθρώπους ας το πει στο εκκλησίασμα και να μην γανιάζει τους πιστούς για την

συντέλεια του κόσμου ή να μην κάνει ο πολίτης εμβόλιο για να σωθεί. Δεν θέλω να γράψω ονόματα ανθρώπων που την πάτησαν. Οι κοινωνίες δεν «περπατούν» με ματζούνια, περπατούν με την επιστήμη χέρι χέρι με την αόρατη φαντασία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκρινε λίγα χρόνια πριν ότι στην ηλικία των 17 χρόνων ο άνθρωπος είναι πλέον ώριμος να μετέχει σε διαδικασία εκλογών για την πόλη και την κυβέρνηση απόλυτα πεπεισμένος πως ο σημερινός νέος άνθρωπος είναι ικανός να φέρει τον τίτλο του πολίτη και πως μπορεί να αγαπήσει και να υπερασπιστεί συντηρητικούς θεσμούς όπως είναι η οικογένεια, η πατρίδα, η παράδοση. Έβγαλε αυτό το συμπέρασμα ρωτώντας μάλλον τη νεολαία της παράταξής του.

Η εκλογική διαδικασία έχει κάποια σχέση με την παλαιότητα ας πούμε ενός κρασιού! Ωρίμανση ή όχι!

Αν σήμερα η πολιτική ωρίμανση ενός νεολαίου/ας που αμφισβητεί τις έννοιες που προαναφέραμε και ταυτόχρονα μπορεί να τις υπερασπίζεται εκλογικά, αν μπορεί να γίνει αυτό, τότε όλα μπορούν να συμβούν στον πλανήτη, όπως η αλλαγή κλίματος, τα αρσενικά να γίνουν θηλυκά, τα κόκκινα γιαλαντζί ροζ, ναι βέβαια, αλλά να το πούμε αυτό ως κοινωνία ότι όλα αυτά βαίνουν εναντίον μας κι άνευ βαζελίνης. Δε χαζογελάμε στο fb , δεν μιλούμε άνευ νοήματος, δεν μπορώ να μιλώ για κάτι που δεν γνωρίζω. Το σύμπαν όμως έχει τους κανόνες του, όπως και οι κοινωνίες των ανθρώπων.

Αν συμβαίνει αυτό δε φταίνε καλοί μου αναγνώστες οι νέοι άνθρωποι, αλλά το πολιτικό κόμμα που κάνει πλάκα με την ίδια την ανθρωπότητα και την ιστορία.

Είμαι δάσκαλος και πολλά χρόνια διευθυντής σχολείου, γιατί δεν είδα τέτοια ωρίμανση, γιατί δεν είδα την ωρίμανση της νεολαίας την οποία διαχειρίζομαι! Θα μου πείτε πως δεν έχω την ικανότητα να τη δω, δεν έχω τα εργαλεία για να τη δω οπότε τι να σχολιάσω. Ας πούμε ότι λανθάνω. Εσείς οι άλλοι που δεν λανθάνετε βλέπετε την έννοια «πατρίδα», να είναι κατακτημένη στην ηλικία των 17αρηδων! Δεν ρωτώ αν την έχετε κατακτήσει εσείς, μάλλον εννοείται, αν ναι, τότε μπορώ να πω πειστικά την άρνησή μου και να πω «καλή συνέχεια συμπολίτες» και να μπω στην ευλογημένη μειοψηφία που αμφισβητεί όλο αυτό το ακίνδυνο πανηγύρι και μην πάει ο νους σας σε άλλου τύπου αμφισβήτησης, π.χ Χρυσή Αυγή και να δηλώσω την διαφωνία μου σε αυτόν τον αφάνταστα όμορφο κόσμο που κανείς δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει, πόσο μάλλον η Αριστερά που υπερασπίζεται έναν πολίτη που δεν πρόλαβε να αγαπήσει κάτι που γόνιμα το αμφισβητεί κάνοντας όπως λέει προφορικά τα πάντα για το καλό της πατρίδας ενώ δεν γνωρίζει την έννοια της ή κάνει πως δεν την γνωρίζει.

Οι κοινωνίες προχωρούν με κείμενα και τέτοια κείμενα έχει η πολιτική, η ποίηση και βέβαια η επιστήμη. Ανεμοστρόβιλους πλατείας δεν έχει και όπου είχε μέχρι σήμερα εισέπραξε ανεμοθύελλες, έναν αχταρμά κόσμο ιδεών όπου η μόνη κερδισμένη ήταν η ίδια η λέξη «ιδέα» που δεν ήθελε η καημένη κανέναν πόλεμο για να λειτουργήσει. Μυαλό και φαντασία θέλει η ιδέα για να βρει γόνιμο έδαφος για να μεγαλουργήσει με τον τρόπο της. Το παράδειγμα του Μαρινέτι είναι σε διαβούλευση. Το γεγονός ότι ο Χίτλερ έκανε την ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού φασισμό ας το κρίνουν αυτοί που ξεγελάστηκαν και πίστεψαν ότι μπορούσαν να γίνουν κοσμοκράτορες. Η παρερμηνεία των ιδεών δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ξεκινά από τότε που οι ιδέες μπήκαν στον κόσμο, δηλαδή από τότε που το αγρίμι έγινε άνθρωπος πλάι στη φωτιά κι άρχισε να μουκανίζει τα πρώτα φωνήεντα επικοινωνίας.

Η κοινωνία έκρινε ότι ένας 17αρης έχει τα εργαλεία να ψηφίζει για κάτι που ακόμα δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει; Όχι. Ένα πολιτικό κόμμα που έγινε κυβέρνηση και δεν βρήκε σοβαρή αντιπολίτευση πέρασε κάτι τέτοιο στο κοινοβούλιο. Αύριο η «ασόβαρη» αντιπολίτευση που θα γίνει κυβέρνηση τι θα κάνει! Θα πει πειστικά στον λαό ότι ο νέος δεν είναι ώριμος στα 17 του χρόνια , αλλά στα 16. Και ο ηλικιακός πόλεμος περί γνώσης της πολιτικής ή της πατρίδας δεν θα έχει τέλος και κανένας Θεός πια δεν θα μπορεί να βοηθήσει.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον Ιωάννη Κακριδή σε μια ημερίδα για τη γλώσσα. Ποιος είναι ο Κακριδής! Ένας κουμπάρος μου. Σε μεγάλη, πολύ μεγάλη ηλικία είπε αυτό που είπε και έγραψε ο Ελύτης. «Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου η ελληνική».

Ένας 17αρης μπορεί να θεωρηθεί υπέργηρος κι ένας 103 χρόνων έφηβος. Δεν το λέει μόνο η πραγματικότητα ή η φαντασία, το λέει η ίδια η ζωή, η ατραυμάτιστη στους αιώνες.

Η αγάπη στην πατρίδα που γεννήθηκες και ζυμώθηκες δεν έχει «γράδο» ωρίμανσης. Όσοι το κάνουν έχουν σχέδιο κατάργησής της. Αυτό σαν αριστερός με κείμενα στην πλάτη μου δεν το αποδέχομαι. Έχει μια ιστορική πλάνη η Αριστερά που δικαιώθηκε ανά τους αιώνες ανθρώπινης ιστορίας. Το δημόσιο για να γίνει ιδιωτικό θέλει δουλειά πολύ. Ο σοσιαλισμός το προσπάθησε. Ο κομουνισμός το ενταφίασε. Γι’ αυτό έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος ….«ο κόσμος είναι ένας κύκλος, όχι, όχι κύκλος, μια σπείρα, μια ανερχόμενη σπείρα, όλο και πιο πάνω, όλο και πιο πάνω, ως πού, ως πότε, το ατελεύτητο και το απέραντο να το νιώσεις μόνο μια φορά, το ένιωσες για πάντα». Ο καπιταλισμός είναι πια βέβαιο πως δεν μπορεί. Όπως δεν μπόρεσε ο σοσιαλισμός. Κάτι πρέπει λοιπόν να γίνετε μεταξύ των ιδεών. Δύσκολα αναιρούν τον εαυτό τους ή δεν υπάρχουν ποια ιδέες, οπότε το Τέλος της Ιστορίας πλησιάζει όπως λέει ο συγγραφέας. Οψόμεθα!

Το ότι είμαι αριστερός το γνωρίζετε.

Ότι αγαπώ πολύ την πατρίδα πρέπει μάλλον να το φωνάξω για να το ακούσετε.

Υ.Σ

Τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές να έχετε στο νου σας τι είπε ο Οδυσσέας του Ομήρου στον γιο του Τηλέμαχο και βέβαια τον στίχο του ποιητή. «Όπου και να σας βρει το κακό αδερφοί, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».