Η Μελίτα ρωτά ;

Σάββατο βράδυ περνάω από τον πεζόδρομο για να πάω σπίτι μου. Καπνός, μαρσαρισματα και οι γνωστές πλέον σκαστρες. 

Σταματάω δίπλα στο νεαρό που έδινε ρεσιτάλ βλακείας:

Τι είναι αυτά που κάνεις αγόρι μου;;; Του λέω σε έντονο ύφος.

Ο νεαρός τρομάζει και φεύγει. Οι θεατές του ξεσπούν σε γέλια με το θάρρος του διασκεδαστή τους.

Τον ακολουθώ. 

Με περιμένει λίγο παρακάτω με μια μικρή παρέα ομοϊδεατών του.

Αν σε ξαναδώ εδώ, θα έχεις κακά ξεμπερδέματα, του λέω. Εδώ μένουμε οικογένειες. Έχουμε ηλικιωμένους και μικρά παιδιά. Έχουμε άρρωστους ανθρώπους.

Εμείς, θεία, λίγο χαβαλέ κάνουμε μέσα στον κόσμο για να γελάσουμε.

Κοιτάζω τις πινακίδες του.

Καλά καλά! Φεύγουμε. Εμείς φταίμε που φαίνονται οι πινακίδες μας. 

Ως δημότης έχω δικαίωμα να γνωρίζω:

1. Ποιος τους κάλεσε

2. Ποιος δέχτηκε να κάνουν τη συνάντησή τους εδώ και με ποιους όρους. Στο επίσημο site τους αναγράφεται μόνο ο όρος να μην ανάβουν φωτιές για ψήσιμο γιατί πρόκειται για δασική περιοχη...

3. Ποιος επιτρέπει να κυκλοφορούν τόσα οχήματα χωρίς πινακίδες ή παραποιημενες πινακίδες. Τι λέει ο νόμος για την κυκλοφορία τέτοιων οχημάτων; Πόσες κατασχέσεις έγιναν;

Εν κατακλείδι τέτοιο δώρο στην πόλη είχε πολλά πολλά χρόνια να δοθεί