ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ Του Γιάννη Πετρόπουλου ΄΄ όχι με αφεντικά τα «δουλικά» πολιτικά κόμματα, τους ευρωλιγούρηδες ''

Κίνηση για το λαό και το δήμο.

«Η χώρα μου είναι μικρή σε έκταση χώρου, αλλά απέραντη σε έκταση χρόνου»

. Και ο Σεφέρης και ο Ελύτης το βροντοφώναξαν κατά την απονομή των Νόμπελ. Το ίδιο θα έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης αν δεν του έβαζε «τρικλοποδιά» η Ακαδημία Αθηνών όταν του προτάθηκε το Νόμπελ. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης στην τριλογία του «Ελληνική Ιδιαιτερότητα» το φώναξε και το έγραψε στο Παρίσι, όπως και πολλοί σοβαροί στοχαστές του ελληνισμού. Αυτήν την ελληνική ιδιαιτερότητα θα τη βρούμε μέσα από την ιστορία, την δομή της κοινωνίας, τα κείμενα, τον πολιτιστικό γίγνεσθαι από τα αρχαία χρόνια μέχρι να γίνουμε ανεξάρτητο κράτος με τη στενή έννοια του όρου. Από τότε που γίναμε ανεξάρτητο κράτος, η ελληνική ιδιαιτερότητα μπήκε στον τόρνο και πολύ γρήγορα είδαμε τα ροκανίδια, αλλά δεν μας παραξένεψε το γεγονός, γιατί είχαμε πειστεί ήδη ότι αυτό έπρεπε να γίνει.

Γιορτάζουμε διακόσια χρόνια από τότε που γίναμε ανεξάρτητο κράτος και αντί να χαραχτεί η λέξη «Ελλάδα» πάνω στο κουτσουρεμένο τότε κράτος, χαράχτηκε η λέξη Γραικός. Με το καλημέρα άρχισε η στρέβλωση και μέχρι σήμερα βαδίζουμε στα σκοτεινά χωρίς πυξίδα, αγκαλιά με τα μνημόνια, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την ευρωπαϊκή μας δουλικότητα. Απλά χαιρόμαστε που οι ευρωπαίοι μας θεωρούν λίκνο του πολιτισμού, καμαρώνουμε σα γύφτικο σκεπάρνι και από δω περνούν τα χρόνια κι από δίπλα μας η ελληνική ιδιαιτερότητα, που για να την ξαναβρούμε πρέπει πια να σκύψουμε όχι πάνω στο πολιτιστικό γίγνεσθαι, αλλά στα κείμενα που φυλάσσονται σαν εφτασφράγιστα μυστικά στις βιβλιοθήκες που ελάχιστοι πια επισκέπτονται.

Γιατί ελληνική ιδιαιτερότητα; Τι το ιδιαίτερο έχουν οι Έλληνες; Δεν το βλέπουμε! Αρκεί να περάσεις ένα βουνό και θ’ ακούσεις άλλες μουσικές, άλλη ντοπιολαλιά, άλλα ήθη και έθιμα, άλλες παραδόσεις, άλλο βλέμμα χωρίς όμως να υπάρχει τόσο μεγάλη διαφοροποίηση που να μιλάμε για πολιτιστικό αλαλούμ. Αρκεί να δούμε την λαϊκή τέχνη, από τότε που ο λαός δεν ήξερε γράμματα, αρκεί να δούμε τα δημοτικά μας τραγούδια, που, δυστυχώς ξένοι τα ανέδειξαν για να βρεθεί στην πορεία ένας Πολίτης για να τα καταγράψει, αρκεί να δούμε την άλλοτε Πόλη – Κράτος, αρκεί να δούμε τις κοινότητες που κάποτε υπήρχαν και που πολύ εύκολα τις κάναμε τεράστιους δήμους που κανείς δεν ξέρει ποιος κυβερνά ποιον, ποιος έχει την ευθύνη, ποιος να απολογηθεί και γιατί. Τέτοιες κοινότητες, βαλκανικές, δεν έχει η Ευρώπη. Κι όμως τα μοντέλα αυτοδιοίκησης μας επιβλήθηκαν από πάνω κι εμείς που εδώ και αιώνες περιμένουμε του «Βάρβαρους» του Καβάφη σαν την μοναδική λύση, ότι μας έρχεται από την εσπερία ανοίγουμε τα στόματα σαν χάνοι και τα τρώμε αμάσητα. Ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά σε αυτήν την χώρα δεν διάβασαν την ελληνική ιδιαιτερότητα, παρόλο που πολλοί στοχαστές Δεξιοί και Αριστεροί το επεσήμαναν έγκαιρα. Γιατί; Μα γιατί απλά δεν την διάβασαν αυτήν την πατρίδα, μια κουτσουλιά πάνω στον χάρτη ,αλλά το στίγμα της ορατό σε όλον τον κόσμο. Μια ματιά να ρίξουμε στα πανεπιστήμια του κόσμου θα το καταλάβουμε. Δεν είναι εθνικιστική έξαρση, είναι τα κείμενα που βγήκαν μέσα από την ιστορία και το πολιτιστικό γίγνεσθαι αυτού του

λαού, που τον θάνατο το χαρτογράφησαν μέσα στα έγκατα της γης, που είχαν τους θεούς τους όπως τους ίδιους, αλλά αθάνατους, που έφτασαν στην πόλη κράτος και την εκκλησία του δήμου, που μέσα από την «πόλις» έφτασαν στο θέατρο, τη φιλοσοφία, τη δόξα.

Όλος αυτός ο πλούτος σήμερα είναι εγκλωβισμένος στις βιβλιοθήκες, σε σκέψεις σύγχρονων βιβλίων που υπάρχουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων ή μέσα σε κούτες σε ανήλιαγες αποθήκες, βλέμμα όμως δε ρίχνουμε, την γύρη δεν την μαζεύουμε όπως οι μέλισσες, «απολαμβάνουμε» τον ειδυλλιακό καπιταλισμό που με τόσα κι άλλα τόσα μνημόνια υποστηρίζει το ελληνικό κοινοβούλιο, που, με τόσες κι άλλες τόσες τούμπες κι επικύψεις δεν μπορεί να επενδύσει στην ελληνική ιδιαιτερότητα και έτσι κολυμπούμε στα θολά νερά μιας ευρωπαϊκής ένωσης, άβουλοι και μοιραίοι όπως το ποίημα του Βάρναλη και ταυτόχρονα Καβαφικοί περιμένοντας τους Βαρβάρους που ίσως αποδειχτούν μια κάποια λύση.

Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής παιδείας πάνω στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους δήμους και τις κοινότητες (όσες μείνουν μέχρι τα μισά του αιώνα) θα μείνει χαραγμένη στους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου πως των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο Γαλαξία.

Σήμερα τον μόνο Γαλαξία που μπορούν να φτιάξουν οι λεηλατημένες κοινότητες είναι πάνω σε ακουαρέλες κι αυτές θα είναι τόσο άστοχες που θα μοιάζουν με νεφέλωμα.

Ναι, αγαπητοί πατριώτες, η ελληνική κοινωνία μπορεί να ελπίζει σε μια επανεκκίνηση της πολιτικής , θεωρία και πράξη, μόνο μέσα από την τοπική αυτοδιοίκηση, όχι όμως με αυτήν την μορφή και όχι με αφεντικά τα «δουλικά» πολιτικά κόμματα, τους ευρωλιγούρηδες όπως έλεγε κάποτε ο Ζουράρις. Τον τρόπο τον έχουμε, τα κείμενα τα έχουμε, τις κοινότητες ακόμα τις έχουμε, τους πολίτες πρέπει να αφυπνίσουμε, τα μπλε , τα πράσινα, τα κόκκινα τους έχουνε μεταμορφώσει σε ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά από βροχή κι αυτό αν προλάβει η βροχή τον ήλιο πριν δύσει. Η παιδεία μας θα το δείξει, αν τα στερνά τιμούν τα πρώτα ή ένας ιός θα κάνει τις κοινωνίες να βλέπουν εφιαλτικά όνειρα κάνοντας τα σεντόνια του ύπνου μας φυσαρμόνικες.