Κωνσταντίνος Ανδρονίκου : Νιόνιο, θ' ανταμωθούμε μια τρελή Πρωτομαγιά!

 Πρώτης εφηβείας ακούσματα. Βινύλια του πατέρα μου, σχεδόν όλο το ντεμπούτο του στο ελληνικό πεντάγραμμο. Η Ρεζέρβα, Το Βρώμικο Ψωμί, Φορτηγό, Τραπεζάκια Έξω. Ενας περίεργος ψηλός τύπος με γυαλιά, μούσι μυτερό και σοβαρό ύφος στο ένα εξώφυλλο και στο άλλο ένα σκίτσο του Κυριτσόπουλου όπου θύμιζε το αναγνωστικό της Α' Δημοτικού.

Ύστερα το Ζήτω ( ή Ζητώ) το ελληνικό τραγούδι να παίζει κατι μυστήρια μεσημερια στην ΕΡΤ2 και η φωνή του να μην φεύγει από τα αυτιά μου και να μαθαίνω ταυτόχρονα για το πώς ξεκίνησαν όσοι τότε, αρχές της δεύτερης χιλιετίας είχαν ήδη φτάσει ψηλά.

Έπειτα η αξέχαστη εκείνη συναυλία με τον άλλο αγαπημένο Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Δάσους το 2008, όπου κατάφερε να μας κάνει να ξεχάσουμε για μια στιγμή ότι υπήρχε δεύτερος σπουδαίος ερμηνευτής δίπλα του με το δεν ξερω τι να παίξω στα παιδιά χωρις την ορχήστρα παρά μόνο με την κιθάρα του, δείχνοντας τις νέες και τους νέους που είχαν σταθεί όρθιοι μπροστά στη σκηνή.

Και μετά ο δικός του Πλούτος εκείνο το καλοκαίρι του 2013, όπου πλέον η κρίση δεν έλεγε να μας αφήσει να μην σκεφτούμε το επίκαιρο του Αριστοφάνη και την παρέμβαση του ως Άγγελος Εξάγγελος: Μέρες καλύτερες θα ’ρθουν, το λέει το ένστικτό μου…

Και έπειτα παρεμβάσεις άλλοτε στα αυτιά μου σωστές άλλοτε όχι τοσο.

Αλλά ποσώς με ενδιέφεραν αυτά. Κρατούσα πάντα την συγκίνηση που μου άφησε το Σαββόραμα, το φλάουτο στην εισαγωγή της Πρωτομαγιάς και η ανατριχίλα όταν μου είπε σε εκείνη την ολιγόλεπτη συνάντηση που έδωσε η Μοίρα, για το Ζεϊμπέκικο και τους στίχους ότι ο πατέρας μου Μπάτης είναι το αεράκι από την Ιωνία, τη γη των προγόνων μας.

Κι απόψε αργοκουνώντας το κεφάλι, μας χαιρέτησε. Τράβηξε να βρει τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη, τους ποιητές της Θεσσαλονίκης που πρόλαβε να δει.

Εμείς μένουμε πίσω με τη λίγη πίστη του ενήλικου, με την πρωτοποριακή του μουσική, με την καίρια κριτική του και με το δίδαγμα ό,τι τα χρόνια τρέχουν χύμα μα εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.

Νιόνιο, θ' ανταμωθούμε μια τρελή Πρωτομαγιά!